W dzień Mamy, 26 maja 2016 roku, o godzinie 10:00 zmarła moja ukochana Ciocia, która całe życie była dla mnie jak druga mama. Do Francji wyjechała w latach 60-ątych. Po kilku latach ściągnęła do Francji swoje dzieci, moich kuzynów Mirusia i Dorotkę. Nigdy nie zerwała kontaktu z rodziną w Polsce, zawsze nam pomagała. To dzięki niej w szarej PRL-owskiej rzeczywistości znałem smak pomarańczy, bananów i kakao. Dzięki niej jako nastolatek nosiłem świetne francuskie ciuchy wprost z Paryża. Wreszcie to dzięki niej już jako 16-latek pojechałem po raz pierwszy do Francji i zobaczyłem ten inny lepszy świat. Nigdy nie zdołałem się za to odwdzięczyć. Odwiedzałem ją za każdym razem kiedy byłem w Paryżu. Ostatni raz widzieliśmy się w listopadzie 2015 roku. Udało mi się krótko porozmawiać telefonicznie z Ciocią 12 maja 2016 roku. Była słaba i zmęczona. Ostatnie dni jej życia były bliźniaczo podobne do ostatnich dni Lidy – krótkie chwile kontaktu z rzeczywistością, wreszcie kilkudniowa śpiączka i śmierć we śnie.
Zapamiętam ją jako piękną kobietę, przebojową, radosną i pozytywną osobę, zawsze pomagającą, czasem zbyt szczerą w opiniach, walczącą ze słabościami, jak każdy z nas, ale zawsze myślącą pozytywnie i walczącą o swoje. Los jej nie sprzyjał, straciła męża, o mały włos córkę, a potem zmarł jej syn. Nie zasłużyła na to. Dla mnie pozostanie na zawsze dobrodziejką i ukochaną Ciocią.
Krótkie wspomnienie i podziękowanie.
Pożegnaliśmy Ciocię 1 czerwca 2016 roku. Najpierw w szpitalu w Houdan, gdzie zmarła, nastąpiło zamknięcie trumny, potem przewiezienie do Krematorium w miejscowości Dreux, zaś popołudniu pochowanie na Cmentarzu w Ezy sur Eure, tam gdzie mieszkała przez ostatnie lata, obok swojego męża Jana Sondeja.
Niech odpoczywa w pokoju [+]