O Malince – wspomnienia Agnieszki Gierlak

„Cześć Malinka, co tam słychać? No to co, kawka dzisiaj?”
Pamiętasz – tak jak co rano zaczynał się nasz dzień pracy.
To były nasze – choć czasami bardzo krótkie – tak wspaniałe chwile. Jakie ja miałam szczęście, że akurat mogłam pracować z tak wyjątkową osobą jaka była Lidzią i to codziennie.

Lidzia umiała stworzyć tak niesamowicie ciepłą atmosferę w pracy, że aż chciało się do niej przychodzić.  Znała nasze codzienne sprawy, obawy, radości i smutki. Zawsze wysłuchała, doradziła, pomogła – nawet jak miała „gorsze dni” nigdy nie było „fochów” i  „zgryźliwości”. Szkoda, że takich „perełek” jest tak mało.W historiach które opowiadała poznawaliśmy jej cała rodzinę i znajomych. O godzinie 7.30 obowiązkowo dzwoniła do domu. Czy wszystko w porządku? W co się ubrać, czy czegoś nie zapomnieli? I oczywiście codzienny – „sygnałek” do swojej mamy. Pamiętam jak, któregoś dnia na taki „sygnałek” mama nie odpowiedziała. Lidzia poruszyła całe Jedlicze, dzwoniła po wszystkich sąsiadach – aby sprawdzić czy mamie nic się nie stało. Potem się z tego śmiała. Ale taka po prostu była. Zawsze troskliwa.

Pamiętam wiele historii o dziewczynkach i Krzychu – o tym, że np. jak była słaba w ciąży i nie miała siły ugotować obiadu,  więc Krzychu radził sobie. Rosół od swojej mamy przyjechał autobusem ze Stalowej Woli do Krakowa.
To, że Zuzia mówiła „Duda Nepa„, to że Magda kochała taniec, o trosce o zdrowie mamy, o bracie, o Pani Basi  i … o swoich ukochanych koleżankach.
Pamiętam, jak bała się prowadzić samochód. Już godzinę przed wyjściem z pracy widać było napięcie. Oh, … tych historii i sytuacji było tak wiele.

Tęsknie za tymi rozmowami, za tym ciepłem, za wsparciem, za tym kiedy nas łączyła i chciała być z nami, za tę cudowną atmosferą.

Pielęgnujemy ją, choć bez Niej, nie jest to łatwe.

Dziękuję Lidziu za wszystko.

Byłaś dla mnie najukochańszą koleżanką.Pa Malinka…